Η Υλοποίηση της Κυβερνητικής Πολιτικής για Βελτίωση των Δημόσιων Συγκοινωνιών

A picture tells a thousand words.

Περιδιάβαση στην Παλιά Λευκωσία

Είπα λοιπόν να αφιερώσω ένα απόγευμα να περπατήσω στην παλιά πόλη.  Είχα πολύ καιρό να πάω στις παλιές γειτονιές της Λευκωσίας, αν εξαιρέσω κάποιες βόλτες στη Λήδρας και την Πύλη Αμμοχώστου.  Οφείλω να ομολογήσω ότι η περιδιάβαση αυτή μου άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση.  Από τη μια είδα  μαργαριτάρια αρχιτεκτονικής και γειτονιές όπου σταμάτησε ο χρόνος στην εποχή των ανθρώπινων ρυθμών, είδα όμως και εγκατάλειψη, ερείπια και πολλή κακογουστιά.

Είδα επίσης χαμένες ευκαιρίες, όπου κάποιες επενδύσεις, όχι κατ' ανάγκη μεγάλες θα μπορούσαν να αλλάξουν το χρώμα της περιοχής και να φέρουν πίσω τη ζωή που φαίνεται να έχει αποδημήσει από την περιοχή.  Δεν εννοώ μόνο δημόσιες παρεμβάσεις αλλά κυρίως ιδιωτικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα μπορούσαν να ενθαρρυνθούν με καινοτόμα κίνητρα από αρμόδιους με όραμα.

Αλήθεια, όμως, τι έχουν κάμει για την παλιά Λευκωσία η κυβέρνηση και ο δήμος, πέρα από την πεζοδρομοποίηση των Λήδρας/ Ονασαγόρου και τη Λαϊκή Γειτονιά που φαντάζει ξένη στο χώρο;  Τι σχεδιασμοί έχουν γίνει ώστε οι ντόπιοι να θέλουν να συναρθρίζονται στα σοκάκια της πόλης;  Ποιος άραγε να φταίει αν οι μόνοι που κυκλοφορούν στο χώρο είναι μετανάστες (που τους έχουμε δαιμονοποιήσει) και κάποιοι τουρίστες που τους παραπλάνησαν ότι εκεί θα βρουν ωραίο περιβάλλον να περιπλανηθούν περπατώντας στα ωραία δρομάκια.

Να περπατήσουν όμως πού;  Ολόκληρο το κέντρο της πόλης διαμορφώθηκε για το αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα κανείς να μη τολμά να κυκλοφορεί πεζός.  Σε όλα τα σοκάκια το πεζοδρόμιο έχει θυσιαστεί, αφήνοντας, για την τιμή των όπλων, μια μικρή λωρίδα όπου μετά βίας μπορεί να βαδίσει μια γάτα.  Στους δρόμους που βρίσκονται δίπλα στη νεκρή ζώνη, δεν κυκλοφορά πλέον κανένας, αφού οι πεζοί δεν τολμούν, τα αυτοκίνητα δεν έχουν λόγο να πάνε και όλες σχεδόν οι επιχειρήσεις και βιοτεχνίες έχουν κλείσει ή φυτοζωούν, με αποτέλεσμα η εγκατάλειψη να αποθαρρύνει ακόμα περισσότερο το διαβάτη να πάει εκεί.  Η εύκολη δικαιολογία είναι ότι φταίει η κατοχή και το ότι η πόλη είναι μοιρασμένη, όμως αυτό είναι μόνο η μισή αλήθεια.

Σαν παράδειγμα μπορώ να δώσω το δρομάκι δίπλα στο σπίτι του Χατζηγεωργάκη το οποίο έχει πλάτος περίπου 2,5 μέτρα, δηλαδή μόλις χωρά ένα μικρό αυτοκίνητο να περάσει.  Ε λοιπόν, οι αρμόδιοι είχαν τη φαεινή έμπνευση να δημιουργήσουν δρόμο αμφίδρομης κυκλοφορίας στο σοκάκι αυτό.  Έκτοτε, πόσοι άλλοι αρμόδιοι βολεύτηκαν με τη ρύθμιση αυτή και δεν τόλμησαν να βάλουν ένα λιθαράκι για να κάμουν την πόλη πιο ανθρώπινη.