Να περπατά κανείς ή να μην περπατά;

Πόσο χρησιμοποιείτε τα πόδια σας για να πάτε στον προορισμό σας;  Υποθέτω ότι, αν είστε αρτιμελείς, δεν μεταφέρετε παιδί με αμαξάκι, ή δεν κουβαλάτε κάτι βαρύ, θα απαντήσετε ότι κάπου κάπου περπατάτε.  Όπως ο μέσος Κύπριος, το πιο πιθανό είναι ότι για να  πάρετε το ψωμί σας ή την εφημερίδα σας από τον πιο κοντινό φούρνο ή περίπτερο, παίρνετε μαζί σας και το αυτοκίνητό σας.

Αν σας ρωτήσει κάποιος γιατί χρειάζεστε το αυτοκίνητο σας για μια διαδρομή 200-300 μέτρων, είμαι βέβαιος ότι θα επικαλεστείτε την έλλειψη επαρκούς υποδομής πεζοδρομίων και εν μέρει θα έχετε δίκαιο.

Αν, έχετε πρόβλημα κινητικότητας (είστε  ηλικιωμένος, παιδάκι, ανάπηρος, τυφλός, άρρωστος ή έγκυος) τότε το περπάτημα είναι σχεδόν αδύνατο.  Αν όχι, προσπαθείστε να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση ενός τέτοιου ατόμου.  Την επόμενη φορά που θα περπατήσετε μια μικρή απόσταση φανταστείτε ότι είσαστε σε αναπηρικό καροτσάκι ή ότι σύρετε αμαξάκι με το μικρό παιδί ή εγγόνι σας.  Προσπαθείστε να χαράξετε την πορεία που θα πάρετε και αναλογιστείτε επίσης πόσο αργά θα μπορέσει να διαπραγματευτεί την πορεία του ένας ανάπηρος ή ένας ηλικιωμένος.   Μετά σκεφτείτε ότι τέτοια άτομα υπάρχουν, κατά πάσα πιθανότητα, στην οικογένειά σας.  Ο πατέρας, ο παππούς, το μικρό εγγονάκι, η σύζυγος σας που μεταφέρει την κόρη σας μέσα στο αμαξάκι.  Σκεφτείτε πόσες φορές θα έχουν βρίσει τις αρμόδιες αρχές, τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων που έχουν σταθμεύσει στο πεζοδρόμιο,  τον καταστηματάρχη που έχει φράξει το πεζοδρόμιο με τη ταμπέλα του υποστατικού του, ή τον εργολάβο που έχει εναποθέσει τα οικοδομικά υλικά στο πεζοδρόμιο.

Μήπως άραγε έχει έρθει η ώρα που ο πολίτης θα πρέπει να επαναστατήσει;  Μέχρι πότε ο Κύπριος θα ανέχεται να του στερούν αυτά που οι πλείστοι Ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν ως αυτονόητα;  Εφόσον το κράτος (κεντρική κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση) αδιαφορούν ή αδυνατούν να εφαρμόσουν τις αρχές σχεδιασμού του αστικού περιβάλλοντος με επίκεντρο τον άνθρωπο, δεν θα έπρεπε ο καθένας μας ατομικά ή και συλλογικά να αντιδράσει;     

Δημοσίευση ανάρτησης

Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όλη η Ευρώπη εφαρμόζει το θεσμό της Εβδομάδας Κινητικότητας, ως μια συμβολική πράξη που αποσκοπεί στο να δηλωθεί η πολιτική δέσμευση των διαφόρων κυβερνήσεων να προωθήσουν τη χρήση άλλων μορφών διακίνησεων εκτός από το ιδιωτικό αυτόκινητο. Στα κράτη όπου πράγματι στο αστικό περιβάλλον ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδιασμών, η Εβδομάδα Κινητικότητας αποτελεί μια ακόμα εκδήλωση στην αλυσίδα των δράσεων που οι αρχές της κάθε πόλης αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν, στη βάση ενός προγραμματισμού που καλύπτει 365 μέρες κάθε χρόνου.

Στην Κύπρο οι αρμόδιες Αρχές (κρατικές και δημοτικές) χρησιμοποιούν το θεσμό αυτό ως αυτοσκοπό για να δηλώσουν ότι ναι, η Κύπρος ως Ευρωπαϊκό κράτος βαδίζει στον ίδιο δρόμο με τα άλλα κράτη και ότι προωθούνται πολιτικές για τη συγκράτηση της χρήσης του ιδιωτικού οχήματος. Φυσικά η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική και δεν χρειάζεται παρά μόνο μια πεντάλεπτη περιδιάβαση στις πόλεις για να διαπιστώσει οποιοσδήποτε ότι ο πεζός, ο ποδηλάτης και τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας δεν έχουν σχεδόν καθόλου χώρο στο σύστημα μεταφορών.

Σήμερα στη Λευκωσία, η λεωφόρος Μακαρίου θα είναι κλειστη για τα αυτοκίνητα από τις 10πμ μέχρι τις 2μμ. Δηλαδή, για τέσσερεις ολόκληρες ώρες οι πολίτες θα καταπιεστούν διότι δεν θα μπορούν να διακινηθούν με το αυτοκίνητο τους από τον πιο εμπορικό δρόμο της πόλης, ο οποίος θα έπρεπε εδώ και χρόνια να ήταν πεζόδρομος καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Αν θυμάμαι καλά, πέρσι η ίδια λεωφόρος, την αντίστοιχη μέρα του χρόνου, ήταν κλειστή για τα αυτοκίνητα μέχρι αργά το απόγευμα. Δηλαδή ούτε καν μπορούμε να επικαλεστούμε ότι κάναμε βήματα προς τα εμπρός.